Bir dostu aradı bakışlarım...
Gerçeklerin çıkmaz sokaklarında, ürkek bir ceylan yavrusu misali kaçacak bir yol, sığınacak bir kale, saldıracak bir silah, savunacak bir kalkan edasıyla, bir dostu aradı bakışlarım. Onlarca, yüzlerce kilometre uzaklıkta, bir nefes kadar yakında... Sol cebimde sakladığım umut kırıntılarını, sağ cebimdeki 21. yüzyıl icadı olan bir aletin titremişi birleştirdi. Bir bütün halinde gözlerimin önünde hazırlanan sunumun şaheserliği karşısında büyülenmiş vaziyette sadece bakakaldım. Düşlerimin paramparça olması o kadar da önemli değildi. Bir dost, onları birleştirebilirdi. Bir dost, yeniden hayat enjekte edebilirdi tükenmiş olan bu bedene. Bir dost ki, en beklenmedik anlarında, beklenmedik mucizelerle çıkardı karşına.
Bir kaç yıl öncesine kadar hiç uzun süreli seyahatlerim olmamıştı. Hiç kimseyle vedalaşmamıştım. O histen ne kadar nefret edebileceğimi tahmin bile edemezdim. Artık biliyorum. Tam bu sebepten dolayı, son yolculuğum kadar huzur verici bir seyahat gerçekleştirmedim. Uğurlayan ve karşılayanın olmadığı bir yolculuk. Alışkanlıklar sonucu, otobüsten iner inmez, bir dostu aradı bakışlarım... Uzaklardan bir nefes, kulağımdaki bir ses... Bir dosttu bulduğum. Sabahın erken saatlerinde uyanmak gibi saçma bir alışkanlığım sebebiyle çok can sıkıcı sabahlar olsa da, huzurun buram buram dolduğu iki gün...Alınan her nefeste mutluluğun kaynağına yaklaşırken adım adım, bir ceylan yavrusundan, bir aslan parçasına dönüşmenin verdiği gücün doruklarında yaşamak...
Bir dostu buldu bakışlarım... Yıllar öncesinde bulmuştu zaten ve yakasına yapışıp bırakmadı yıllarca...
Bırakmayacaktı...
0 yorum:
Yorum Gönder