Ve Ben, Gidiyorum

    Şarkılar dinliyorum yine bir başıma. Koskoca evrendeki milyonlarca yıldızın arasında yalnızlığıma ağlıyorum. Dileklerim kalmamış artık kimseyi beklemiyorum. Sitemlerimin gücü tükenmiş hiçbir şeye kahredemiyorum...

     Hayatın acımasız çarkları arasında kaybolan hayallerimin son kırıntılarını topluyorum, viraneler arasında bir ekmek kırıntısı arayan karınca misali. Ellerim bomboş, hiç bir şey kalmamış geriye. Bir ve viraneler dışında.

     Ben yine yalnızlığıma ağlıyorum...

     Sevmek eskiden daha güzeldi sanki, yaşamak daha anlamlı... Bir çocuğun dünyaya baktığı saf düşüncelerin önemi... Çocukken daha güzeldin, daha güzeldik, daa çocuktuk... O zamanlar hemen büyümek isterdik, sanki bok vardı. Biz bir şeyler olmak için büyüdük, biz zaten bir şeydik. Biz hiç olmak için büyüdük...

     Nisan yağmurları başladı burada. Nisan aylarında olması gerektiği şekilde. Bu hoş nisan yağmurlarında kendimin koluna girer, kendimle başbaşa bir yürüyüşe çıkarım. Yanı başımdaki silüetin her adımda bir nebze daha kaybolurken, seninle olması gerekenden daha romantik bir hava oluşuyor etrafımda. Yaşamak için sana ihtiyacım yok pek ama; ben yine yalnızlığıma ağlıyorum...

     Unutulmak istemediğim kesin! Yıllarca çabaladım didindim durdum insanları kırmamak için. Belki de öldüğümde gözlerimi açık bırakacak içimde kalan tek ukde. Gitmek istiyorum sebepsiz amaç yok. Gitmek ve kayıp olmak. Bir daha dönmemecesine yitirilmek bitmek ve gitmek. Ucu yanmış bir fotoğrafta hatırlanmak değil istediğimkaramsarlıkta değil düşündüklerim unutulmak ve gitmek tek dileğim ve ben yine yalnızlığıma ağlıyorum..

Ve ben
Gidiyorum..