Bir Umut Parçası

               Gecelerin bitmez tükenmez karanlığında, bir parça ışığa muhtaç bir pervane edasıyla katlederken ıssız sokakları, içimde dindirilemeyen bir coşkunun doruk noktasına ulaşmasını izledim şaşkınlıkla. Bir garip tebessümle kalakalmıştım yolun ortasında. Yirminci yüzyılın en büyük icadı, bu gereksiz hayatı sonlandırmak istercesine saldırıyordu bana, ta ki uyanana kadar. Kendimi can havliyle attığım yol kenarında, hayatın, hayatımın muhakemesini yaparken bulmam bir tesadüf müydü?

                Kendimi o yol kenarında bulduğumda içimde dindirilemeyen o coşkunun yeni farkına varmıştım, umuttu. Hep son anda ortaya çıkan ve en çaresiz zamanlarda varlığını hissettiren o duygunun kutsallığını ifade edebilmek için hiçbir edebi cümlenin yetmeyeceğini, her insan kolaylıkla anlayabilir.

                Hayatın acımasız çarkları arasına düşen bir çubuk misali, her insanın dayanması gereken ve atlatması gereken o müthiş mücadele sonucunda ya istediğini elde eder ya da o dişlilerden birine yamanarak sistemin bir parçası haline gelir. O çubuğun sağlamlığını ise umut belirler.